Do końca lutego korzystający ze środowiska, których działalność powoduje emisje mają obowiązek złożyć raport KOBIZE. Chodzi o Krajowy Ośrodek Bilansowania i Zarządzania Emisjami. Treść złożonego raportu jest dostępna także dla organów ochrony środowiska.

Z ochroną środowiska wiąże się szereg różnorodnych obowiązków, obciążających zwłaszcza przedsiębiorców prowadzących biznes w sposób wpływający na środowisko. W praktyce jest to bardzo szeroka gama firm. W ramach tych obowiązków trzeba liczyć się nie tylko z odpowiednim minimalizowaniem negatywnego wpływu na środowisko, ale również z koniecznością przygotowywania sprawozdań i raportów. Niedługo minie termin na złożenie raportu KOBIZE. Kto musi go przedłożyć oraz jakie informacje należy w nim zawrzeć? To ważne pytania zwłaszcza dla przedsiębiorców.

Kto składa raport do KOBIZE?

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych podmiot korzystający ze środowiska, którego działalność powoduje emisje ma obowiązek sporządzić specjalny raport i wprowadzić go do bazy prowadzonej przez Krajowy Ośrodek Bilansowania i Zarządzania Emisjami (KOBIZE). Termin na wypełnienie tego obowiązku upływa wraz z końcem lutego każdego roku. Raport zawsze dotyczy poprzedniego roku.

Kluczowe dla ustalenia, kto dokładnie jest zobowiązany do opracowania powyższego raportu jest wyjaśnienie terminu „podmiot korzystający ze środowiska”. Kluczowe znaczenie ma tu art. 3 pkt 20 ustawy Prawo ochrony środowiska. Tym samym za podmiot korzystający ze środowiska może zostać uznany:

• przedsiębiorca oraz osoby prowadzące działalność wytwórczą w rolnictwie w zakresie upraw rolnych, chowu lub hodowli zwierząt, ogrodnictwa, warzywnictwa, leśnictwa i rybactwa śródlądowego;
• jednostka organizacyjna niebędąca przedsiębiorcą;
• osoba fizyczna niebędąca przedsiębiorcą, a korzystająca ze środowiska w zakresie w jakim wymaga to uzyskania pozwolenia.

Oczywiście podmioty i osoby tu wskazane mają obowiązek składania raportu do KOBIZE tylko wówczas, gdy ich działalność powoduje emisje, czyli wprowadzane w wyniku działalności człowieka, bezpośrednio lub pośrednio do powietrza, gazy cieplarniane lub inne substancje.

Zakres składanego raportu

Dokładny zakres raportu został określony w rozporządzeniu ministra klimatu i środowiska w sprawie szczegółowego zakresu informacji zawartych w raporcie oraz sposobu jego wprowadzania do krajowej bazy o emisjach gazów cieplarnianych i innych substancji. Zgodnie z jego przepisami w raporcie należy uwzględnić m.in.:

• dane identyfikujące podmiot korzystający ze środowiska;
• oznaczenie miejsca, gdzie jest prowadzona działalność powodująca emisje;
• rodzaj korzystania ze środowiska (wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, składowanie odpadów);
• informacje dotyczące eksploatowanych instalacji;
• rodzaje i ilości gazów cieplarnianych i innych substancji wprowadzanych do powietrza;
• informacje o źródłach powstania emisji wchodzących w skład instalacji.

Raport należy przesłać za pomocą konta założonego w systemie krajowej bazy o emisji gazów cieplarnianych i innych substancji. Można się do niej zalogować także za pomocą usługi login.gov.pl. Warto pamiętać, że treść raportu udostępnia się:

• Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska;
• wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska właściwemu ze względu na miejsce korzystania ze środowiska;
• marszałkowi województwa właściwemu ze względu na miejsce korzystania ze środowiska lub marszałkowi województwa właściwemu ze względu na miejsce rejestracji podmiotu – w zakresie informacji dotyczących eksploatacji urządzeń.

Podstawa prawna:

• art. 7 ust. 1 ustawy z 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji (tekst jedn. Dz.U. z 2022 r., poz. 673 ze zm.)
• art. 3 pkt 20 ustawy z 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (tekst jedn. Dz.U. z 2022 r., poz. 2556 ze zm.)
• rozporządzenie ministra klimatu i środowiska z 26 października 2022 r. w sprawie szczegółowego zakresu informacji zawartych w raporcie oraz sposobu jego wprowadzania do Krajowej bazy o emisjach gazów cieplarnianych i innych substancji (Dz.U. 2022, poz. 2217 ze zm.)

Przepisy ustawy z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw, wprowadziły od 1 stycznia 2022 r. nową kategorię – minimalny podatek dochodowy. Z kolei przepisy ustawy z  7 października 2022 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw, zwolniły podatników obowiązanych do zapłaty minimalnego podatku dochodowego, z obowiązków w tym zakresie, za okres od 1 stycznia 2022 r. do 31 grudnia 2023 r., natomiast w przypadku podatników, których rok podatkowy jest inny niż kalendarzowy i rozpocznie się przed 1 stycznia 2024 r. a zakończy się po 31 grudnia 2023 r., zwolnienie stosuje się do końca tego roku podatkowego.

Zgodnie z art. 24ca ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek, od spółek oraz podatkowych grup kapitałowych, które w roku podatkowym poniosły stratę ze źródła przychodów innych niż z zysków kapitałowych albo osiągnęły udział dochodów ze źródła przychodów innych niż z zysków kapitałowych, w przychodach innych niż z zysków kapitałowych, w wysokości nie większej niż 2 proc., wynosi 10 proc. podstawy opodatkowania – minimalny podatek dochodowy.

Wyłączenia z podatku minimalnego

Ze stosowania minimalnego podatku dochodowego wyłączeniu zostali m.in. podatnicy w roku podatkowym, w którym rozpoczęli działalność, oraz w kolejno następujących po sobie dwóch latach podatkowych, następujących bezpośrednio po tym roku podatkowym; podatnicy, jeżeli w roku podatkowym uzyskali przychody niższe o co najmniej 30 proc. w stosunku do przychodów uzyskanych w roku podatkowym bezpośrednio poprzedzającym ten rok podatkowy; podatnicy będący małymi podatnikami; podatnicy będący spółkami prowadzącymi gospodarkę komunalną; podatnicy postawieni w stan upadłości, likwidacji lub objęci postępowaniem restrukturyzacyjnym; podatnicy będący przedsiębiorstwami górniczymi otrzymującymi pomoc publiczną. 

Podstawę opodatkowania stanowi suma:

• kwoty odpowiadającej 1,5 proc. wartości przychodów ze źródła przychodów innych niż z zysków kapitałowych osiągniętych przez podatnika w roku podatkowym oraz  
• poniesionych na rzecz podmiotów powiązanych kosztów finansowania dłużnego przekraczających wartość 30 proc. tzw. EBITDA oraz
• poniesionych na rzecz podmiotów powiązanych kosztów usług niematerialnych (m.in. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych) lub praw niematerialnych przekraczających wartość 3 mln zł plus 5 proc. tzw. EBITDA.

Podatnik może wybrać uproszczony sposób ustalania podstawy opodatkowania, stanowiącej kwotę odpowiadającą 3 proc. wartości osiągniętych przez podatnika w roku podatkowym przychodów ze źródła przychodów innych niż z zysków kapitałowych, przy czym o wyborze takiego sposobu ustalania podstawy opodatkowania podatnik informuje w zeznaniu, składanym za rok podatkowy, za który dokonał takiego wyboru.

Odliczenia od podstawy opodatkowania

Podstawę opodatkowania można pomniejszyć m.in. o: wartość odliczeń zmniejszających w roku podatkowym podstawę opodatkowania, o której mowa w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (np. wartość darowizn), z wyłączeniem pomniejszeń, o których mowa w art. 18f (odliczenie z tytułu tzw. ulgi na złe długi); przychody uwzględniane przy obliczaniu dochodu zwolnionego u podatników prowadzących działalność w SSE oraz PSI.

Pierwsza wpłata – do końca marca 2025 roku

Podatnicy obowiązani do zapłaty minimalnego podatku dochodowego są obowiązani w zeznaniu wykazać podstawę opodatkowania, pomniejszenia i kwotę minimalnego podatku dochodowego. Podatnicy są obowiązani wpłacić na rachunek urzędu skarbowego należny minimalny podatek dochodowy w terminie złożenia zeznania (do końca trzeciego miesiąca roku następnego – czyli pierwszy raz do końca marca 2025 r.), przy czym kwotę minimalnego podatku dochodowego podlegającą wpłacie pomniejsza się o należny za ten sam rok podatkowy podatek obliczony zgodnie z art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Kwotę zapłaconego za dany rok podatkowy minimalnego podatku dochodowego odlicza się od podatku obliczonego zgodnie z art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Odliczenia dokonuje się w zeznaniu, za kolejno następujące po sobie trzy lata podatkowe następujące bezpośrednio po roku, za który podatnik wpłacił minimalny podatek dochodowy.

Podstawa prawna:

•    art. 2 pkt 48, art. 70, art. 89 ustawy z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r., poz. 2105 ze zm.)
•    art. 1 pkt 35, art. 27 pkt 3 ustawy z 7 października 2022 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2022 r., poz. 2180 ze zm.)
•    art. 24ca ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz.U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm.)

Rozliczenie podatku w formie tzw. estońskiego CIT staje się coraz bardziej popularne. Niestety wiele wątpliwości najczęściej wywołują kwestie ukrytych zysków dla wspólników. Ukryte zyski to jedna z podstaw opodatkowania w estońskim CIT, czyli ryczałcie od dochodów spółek.  Kiedy coś zostaje uznane za ukryty zysk, wtedy jest opodatkowane stawką 10 proc. lub 20 proc. (w zależności od statusu podatnika).

Czym są ukryte zyski?

Przez ukryte zyski rozumie się świadczenia pieniężne, niepieniężne, odpłatne, nieodpłatne lub częściowo odpłatne, wykonane w związku z prawem do udziału w zysku, inne niż podzielony zysk, których beneficjentem, bezpośrednio lub pośrednio, jest udziałowiec, akcjonariusz albo wspólnik lub podmiot powiązany bezpośrednio lub pośrednio z podatnikiem lub z tym udziałowcem, akcjonariuszem albo wspólnikiem.

A zatem w sytuacji, kiedy jakieś świadczenie jest wykonywane na rzecz np. wspólnika lub podmiotu z nim powiązanego (np. żona wspólnika) może być potraktowane jako ukryty zysk. Wszystko związane niestety jest z niejasną interpretacją pojęcia ukrytych zysków.

W orzeczeniu z 27 grudnia 2022 roku (sygn. akt I SA/Gl 1122/22) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wskazał, iż dochód z tytułu ukrytego zysku powstaje w wyniku wszelkich świadczeń związanych z funkcjonowaniem podatnika w grupie podmiotów powiązanych, których beneficjentem jest wspólnik lub inny podmiot powiązany (bezpośrednio lub pośrednio) z podatnikiem (spółką) lub z jego wspólnikiem. Aby świadczenie uznane było za ukryty zysk powinno być związane z wywieraniem wpływu na działanie i decyzje spółki będącej podatnikiem ryczałtu. Innymi słowy, świadczenie powinno bezpośrednio lub pośrednio wynikać z uzgodnień pomiędzy podmiotami powiązanymi, niezależnie od ich formy. Świadczenie uznane za ukryty zysk, w przypadku którego stroną jest wspólnik spółki opodatkowanej ryczałtem, może być ocenianie w kontekście świadczenia ekwiwalentnego dywidendzie. Takie świadczenie powstanie m.in. w sytuacji, kiedy podatnik dokonując czynności prawnej (jednej lub wielu) osiąga taki sam efekt ekonomiczny, jaki osiągnąłby poprzez wypłatę zysku w formie dywidendy”.

Jakie przykłady ukrytych zysków możemy spotkać? Postaraliśmy się je zebrać w praktyczne przykłady, ale prosimy zwrócić uwagę, że każdorazowo ocena, czy w danym podmiocie transakcja będzie uznana za ukryty zysk, wymaga odrębnej analizy.

Przykłady ukrytych zysków:

• 1) kwota pożyczki (kredytu) udzielonej przez podatnika udziałowcowi, akcjonariuszowi albo wspólnikowi, w tym za pośrednictwem tworzonych z zysku funduszy, lub podmiotowi powiązanemu z udziałowcem, akcjonariuszem lub wspólnikiem oraz odsetki, prowizje, wynagrodzenia i opłaty od pożyczki (kredytu) udzielonej przez te podmioty podatnikowi;
• 2)  świadczenia wykonane na rzecz:
• a) fundacji prywatnej lub rodzinnej, podmiotu równoważnego takiej fundacji lub przedsiębiorstwa prowadzonego przez taką fundację albo taki podmiot, lub na rzecz beneficjentów takiej fundacji lub takiego podmiotu,
• b)   trustu lub innego podmiotu albo stosunku prawnego o charakterze powierniczym;
• 3)  nadwyżka wartości rynkowej transakcji określoną zgodnie z art. 11c ponad ustaloną cenę tej transakcji;
• 4)  nadwyżka zwróconej kwoty dopłaty, wniesiona do spółki zgodnie z odrębnymi przepisami, ponad kwotę wniesionej dopłaty, przy czym jeżeli dopłata została wniesiona w walucie obcej, przeliczenia tej kwoty na złote dokonuje się według średniego kursu waluty obcej ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na dzień odpowiednio zwrócenia dopłaty i faktycznego jej wniesienia;
• 5)  wypłacone z zysku wynagrodzenie z tytułu umorzenia udziału (akcji), ze zmniejszenia wartości udziału (akcji), z wystąpienia wspólnika ze spółki, ze zmniejszenia udziału kapitałowego wspólnika w spółce;
• 6)  równowartość zysku przeznaczonego na podwyższenie kapitału zakładowego;
• 7)  darowizny, w tym prezenty i ofiary wszelkiego rodzaju;
• 8)  wydatki na reprezentację;
• 9)  dopłaty wypłacone w przypadku połączenia lub podziału podmiotów;
• 10)  odsetki od udziału kapitałowego, wypłacane na rzecz wspólnika przez spółkę;
• 11)  zysk przeznaczony na uzupełnienie udziału kapitałowego wspólnika spółki;
• 12) świadczenia pieniężne i niepieniężne wypłacone w przypadku zmniejszenia udziału kapitałowego wspólnika w spółce.

Termin płatności podatku od ukrytych zysków

Spółka, która realizuje świadczenie, które zostanie zaklasyfikowane jako ukryty zysk będzie zobowiązana do zapłacenia podatku w wysokości 10 lub 20 proc. wydatku w terminie do 20 dnia kolejnego miesiąca. Jeśli np. ukryty zysk pojawi się w czerwcu, to zapłata następuje do 20 lipca.

Stawka podatku od ukrytych zysków

• Podatnicy, którzy dopiero rozpoczęli działalność gospodarczą lub mali podatnicy (czyli tacy, których przychody w roku poprzednim nie przekroczyły 2 mln euro) do ukrytych zysków stosują stawkę w wys. 10 proc.
• Pozostali podatnicy stosują stawkę 20 proc.

Podatnicy po zakończonym roku wykazują wszystkie ukryte zyski w deklaracji CIT-8E. Deklarację składa się do końca trzeciego miesiąca roku kolejnego. Zatem za rok 2023, deklarację trzeba będzie złożyć do końca marca 2024 roku.

Podstawa prawna:

• art. 28m ust. 1 pkt. 2, art. 28m ust. 3, art. 28m ust. 4 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz.U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm.)

Jak pokazują ostatnie wyroki NSA zarówno brak możliwości poruszania z uwagi na kontuzje stawku skokowego, jak i potencjalnie negatywne skutki zażywania leków przeciwbólowych mogą być powodem przywrócenia terminu. W opisywanym przypadku chodziło o termin złożenia skargi do WSA.

Sprawa dotyczyła sytuacji, w której decyzja dyrektora Izby Administracji Skarbowej (dalej: DIAS) została doręczona profesjonalnemu pełnomocnikowi, a ten w przedostatnim dniu możliwym do jej zaskarżenia doznał kontuzji stawu skokowego w trakcie wyjazdu rekreacyjnego. Pech chciał, że kontuzja ta uniemożliwiła mu podejmowanie jakichkolwiek czynności zawodowych. Pełnomocnik stał się niezdolny do pracy na okres kilku dni (zgodnie z dokumentacją lekarską), tym samym nie zaskarżył w terminie rozstrzygnięcia organu podatkowego. Do wniosku o przywrócenie terminu pełnomocnik przedłożył wydruk zaświadczenia ZUS ZLA.

Przywrócenie terminu do złożenia skargi

Sąd pierwszej instancji, przytaczając stosowne przepisy obowiązujące w zakresie przywrócenia uchybionego terminu, wskazał na to, że pełnomocnik nie uprawdopodobnił w wystarczający sposób niemożności dochowania obowiązującego go terminu do sporządzenia skargi od decyzji organu podatkowego. W związku z tym odmówił on przywrócenia terminu do wniesienia skargi na ww. decyzję DIAS. Od powyższego postanowienia zażalenie wywiódł Skarżący, wnosząc o zmianę zaskarżonego postanowienia i uwzględnienie zażalenia poprzez przywrócenie terminu do złożenia skargi do sądu pierwszej instancji.

Ważne: Zaskarżonemu postanowieniu zarzucono zbyt daleko idącą restrykcyjność przejawiającą się w uznaniu przez WSA, że niemożność dotrzymania przez pełnomocnika Skarżącego odpowiedniego terminu do wniesienia skargi nie była w wystarczający sposób uprawdopodobniona.

Przepisy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi

W myśl art. 85 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, czynność w postępowaniu sądowym podjęta przez stronę po upływie terminu jest bezskuteczna, przy czym zgodnie z art. 86 par. 1 p.p.s.a., jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swej winy, sąd na jej wniosek postanowi o przywróceniu terminu. Zgodnie zaś z treścią art. 87 par. 2 powołanej wyżej ustawy, we wniosku o przywrócenie terminu należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu. W art. 86 par. 1 p.p.s.a. nie określono kryteriów, według których należy oceniać zachowanie strony. Przy ocenie uprawdopodobnienia braku winy uchybienia terminu do dokonania czynności procesowej, należy brać pod uwagę nie tylko okoliczności, które uniemożliwiły stronie dokonanie tej czynności w terminie, lecz także okoliczności świadczące o podjęciu lub nie podjęciu przez stronę działań mających na celu zabezpieczenie się w dotrzymaniu terminu. Ocena uprawdopodobnienia braku winy podlega zawsze ocenie sądu, który rozpoznaje wniosek o przywrócenie uchybionego terminu i przy tej ocenie należy uwzględnić wszystkie istotne okoliczności sprawy. Należy przy tym mieć na uwadze to, że uprawdopodobnienie ma na celu jedynie uwiarygodnienie przedstawionych przez wnioskodawcę okoliczności. Uprawdopodobnienie braku winy nie jest bowiem równoznaczne z udowodnieniem, niemniej wymaga przy tym wiarygodnej argumentacji, przekonującej, że zaistniała niedająca się usunąć przeszkoda, uniemożliwiająca dotrzymanie terminu.

Zauważyć należy, że istnienie przeszkody do dokonania czynności w postępowaniu (np. choroby) nie oznacza jeszcze, że automatycznie uprawdopodobniony został brak winy w uchybieniu terminu. Stąd też wskazać należy, że o braku winy można mówić w sytuacji, gdy dana przeszkoda w dokonaniu czynności (jak np. choroba) skonfrontowana z obiektywnymi miernikami staranności prowadzi do wniosku, że zobowiązany do dokonania określonej czynności postępowania nie mógł przezwyciężyć przeszkody w zachowaniu terminu do jej dokonania, nawet przy użyciu największego możliwego w danych warunkach wysiłku. Innymi słowy, jeżeli przy dochowaniu należytej staranności możliwe było dokonanie czynności w wyznaczonym terminie, to zaniechanie stosownych działań, dzięki którym termin mógłby być zachowany, świadczy o niemożności stwierdzenia braku winy w uchybieniu terminu.

Sama choroba może być niewystarczającym powodem

Sam fakt choroby, nawet poświadczony zaświadczeniem lekarskim, nie jest wystarczający dla uprawdopodobnienia braku winy w uchybieniu terminu. Przedstawienie zaświadczenia lekarskiego wskazuje jedynie, że istniała przeszkoda do dokonania czynności w postępowaniu (choroba), jednak dla uprawdopodobnienia braku winy w uchybieniu terminu konieczne jest uwiarygodnienie przez stronę jej niemożności działania mimo dołożenia staranności w przezwyciężaniu takiej przeszkody. W przypadku choroby trzeba zatem wskazać, że rodzaj choroby uniemożliwiał dokonanie czynności oraz że nie istniała możliwość skorzystania z pomocy innych osób w jej dokonaniu, czego strona w niniejszej sprawie nie uczyniła. Ocena, czy uprawdopodobniony został brak winy w uchybieniu terminu nie ogranicza się zatem do ustalenia, czy twierdzenie o chorobie jest wiarygodne (np. potwierdzone zaświadczeniem lekarskim), ale musi również uwzględniać na przykład to, czy wskazana przyczyna uchybienia terminowi stanowi przeszkodę niemożliwą do przezwyciężenia i czy zainteresowany wykazał należytą staranność w podjęciu działań mogących zapobiec uchybieniu terminu, przykładowo poprzez wyręczenie się inną osobą.

Przenosząc te rozważania na niniejszą sprawę Sąd wskazał, że we wniosku o przywrócenie terminu pełnomocnik Skarżącego wskazał zasadniczo jedynie na sam fakt doznanej kontuzji, na dowód której załączył stosowny dokument z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, jako okoliczność uniemożliwiająca dotrzymanie obowiązującego go terminu do zaskarżenia decyzji DIAS. Zdaniem NSA, pełnomocnik z oczywistych względów nie mógł przewidzieć tego, że w trakcie wyjazdu rekreacyjnego dozna kontuzji stawu skokowego. Okoliczność ta w połączeniu z przytoczonymi w treści uzasadnienia zażalenia uwarunkowaniami dotyczącymi miejsca pracy pełnomocnika Skarżącego (konieczność pokonania odległości, w celu złożenia skargi) w ocenie NSA w dostatecznym stopniu uprawdopodabniają jego brak winy przy niedotrzymaniu terminu. Sąd wskazał również, że w przedmiotowej sprawie doznany wypadek wymusił na pełnomocniku Skarżącego branie silnych środków przeciwbólowych, których działanie jak wiadomo, może wpływać na percepcję otoczenia i wykonywanych obowiązków. Nakłada to się na spowodowane kontuzją ograniczenia w poruszaniu się, skutkujące niemożnością wykonywania ciążących na pełnomocniku Skarżącego zawodowych obowiązków w prawidłowy sposób – w tym przypadku na dotrzymaniu przewidzianego w przepisach terminu na wniesienie skargi.

Postanowienie NSA z 1 lutego 2023 r., sygn akt I FZ 313/22

Podstawa prawna:

art. 85 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2022 r., poz. 329 ze zm.)

Zapłata przez pracodawcę - płatnika zaległych składek na ubezpieczenie społeczne w części dotyczącej pracownika, czyli należnej od ubezpieczonego, nie stanowi przychodu podatkowego byłego pracownika czy zleceniobiorcy. Obowiązek prawidłowego naliczenia i odprowadzenia tych składek spoczywa na płatniku. Potwierdził to właśnie Naczelny Sąd Administracyjny.

Więcej na ten temat w tekście w serwisie Prawo.pl >>

Organy skarbowe twierdzą, że podatnik musi sam dokonać kwalifikacji poszczególnych przychodów do określonego symbolu PKWiU. W przypadku trudności z jego ustaleniem trzeba zwrócić się o jego wskazanie do Ośrodka Kwalifikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego w Łodzi. W sytuacji, gdy przedsiębiorca będzie wykonywał różne usługi, zastosowanie mogą mieć różne stawki ryczałtu.

Więcej na ten temat w tekście w serwisie Prawo.pl >>